Koçi

Pjesë nga Romani “Korniza” 

Rudi Erebara

Ja të ndez unë dushin, – i tha ajo, – se më duket nuk ka vajgur.
– Lahem edhe me të ftohtë, – i tha ai.
– E di i tha ajo. Si në luftë, po ja që nuk e ke më moshën e luftës, apo jo. E bëre ti njëherë luftën, tani rri e pusho. Qetësohu Koci. Do kesh ngrënë ndonjë gjë në drekë, ose ke pirë atë ziftin e fëlliqur që pi ti… fërrnetin.
– Të kisha një dopjo fërrnet tani isha bërë qiqërr i tha ai me kanotjerë, – kur ajo i ndezi dushin, ndërsa priste që ajo ta linte të zhvishej.
– Të kam parë cullak Koci, hiqi se të ndihmoj unë të lahesh, – i tha ajo dhe qeshi.
– Kemi fëmijët aty të rritur, u çmende?! – i tha ai. – Dil e shko fli se mbaroj vetë.
– Koci, ishe shumë keq Koci. Do të shkojmë nesër në doktori të shihesh. Ja rri ashtu me mbathje se për t’u larë janë të gjitha. Të laj unë.
– Dil tani! – i tha ai me zë shumë të ulët, por me dashuri. – Ajo doli dhe ai e dëgjoi që rrinte pas portës duke ngrënë thonjtë. Pastaj pëshpëriti me fëmijët, të cilët e hapën dhe e mbyllën dhomën e gjumit krejt pa zhurmë, por ai e dalloi. E dalloi nga shkulmi i ftohtë i erës që ngulmoi përfund derës së banjës. Pa mendje pa nën dritën e poçit veten në pasqyrën e vogël mbi lavaman. E pa nga brinjët, pa duart para e mbrapsht, siç i kujtohej atëherë kur bënin rekrutimin e ushtrisë së parë pas luftës. Si sovjetikët je, i dha hov vetes kur rrahu me shputën e hapur pak lëkurë tëvarur të barkut me muskuj. Si djalë i ri! Pastaj i thirri pa hapur derën të shoqes – Peshqirin se e di që aty je… – ajo qeshi dhe ia solli.
– Flemë tani se iku kjo punë, u tha të treve në korridor. Shkoni flini. Tani edhe ju mos u bëni interesantë. Pleq jemi ne, këto priten.
– Nuk je bërë as për pension o Koci, – i tha e shoqja edhe i shkeli plot kuptim syrin. – Kemi jetë plot. Do kesh ngrënë ndonjë gjë nga ato që ha ti rrugëve.
– Ashtu, ashtu, thua ti… – i tha ai me qesëndi, – edhe ashtu është… do jem ftohur, dimër është, ai shoferi im gjithë ditën ma mban dritaren hapur se pi duhan… – nuk i dha të drejtë ai që të ishte si përherë, mosbesues në sy të fëmijëve. Disiplina i rrihte në kokë me frekuenca të matura saktë nga gërrpsinat e stomakut të spërkatur me raki. Burri është burrë nuk e lëshon veten, thoshte me vete, pastaj i kërcente thartira e urthit në grykë. Uji i ngrohtë i dushit e çlodhi shumë, por era e vajgurit i ngeli. Sa herë që mori frymë, i dukej sikur kishte zhytur mustaqet në bidonin e vajgurit.
– Mirë je? – e pyeti e shoqja në derë të dhomës së gjumit.
– Mirë jam, – i tha ai, – më sill një tavëll e një raki.
– Raki prapë? – u habit ajo. – Ta bëj një meze?! – i tha me intonacionin që i jepet fjalës për një të sëmurë. Sikur t’ia ëmbëlsonte jetën.
– Meze në këtë orë? – i tha rreptë ai sikur po i kërkonte llogari.
– Dale, dale dhe ti… – i tha ajo. – Për ty e kam, shyqyr që je më mirë… – dhe kur i solli rakinë e mbylli derën e dhomës së gjumit, kur po i futej në shtrat, i tha kështu si kaluar, – Po ti ç’e kishe atë me Memishin në sy të fëmijëve.
– Pse? – i tha ai sa të kujtohej.
– Po Memishi është udhëheqës i shtetit o Koci. Ne jemi popull.
– Udhëheqës i shtetit ai? Po pse çfarë jam unë? – i tha ai thellësisht i prekur.
– Po ti e ke shok lufte, e pranoj unë, këtë ta pranoj, por të më thuash mua që fola si Memushi… Në sy të fëmijëve… po nuk shkon… Ku unë e ku Memishi, udhëheqës, i dyti pas Enverit, Kociii! I dyti… pas atij të parit,të madhit fare… Pse edhe Memishi të tha të shkosh te doktori? U sëmure ti në sy të atij? Njeriut të dytë të partisë? – i tha ajo befas në alarm.
– Pse çfarë ka të jesh sëmurë? U turpërova unë se isha sëmurë në sy të Memishit? – i tha ai në fillim qetë-qetë pastaj e shprazi. – Ore je në vete ti? Nuk është turp të jesh sëmurë moj, grua!
– Në sy të udhëheqjes?! – foli ajo sikur po thoshte një antitezë të një ligji të fizikës. – Po ku është parë kjo? – e dha si provë.
– Edhe pse na qenka turp, se nuk kam më fuqi tani, se jam pak si sëmurë… ?- i tha ai dhe e pa vërtet që për herë të parë në jetë nuk kishte më fuqinë t’i thoshte mbylle gojën atëherë kur duhej sipas tij të zbatohej një urdhër për të mirën e përbashkët. Ai qe futur në një zonë të panjohur, ku si i pafuqishëm fizikisht, nuk vlente më.
– Ne jemi komunistë Koci. Të parët në skrifica… – heshti ajo këtu.
– Të fundit në pretendime… – vazhdoi ai parrullën… – Moj je në vete ti, – tha ai dhe ktheu rakinë fort, gati me fund, sikur po rrekej t’i tregonte asaj se ai ishte prapë dollibash i jetës në këtë shtëpi. Po të donte ai kthehej kupa, po të donte ai, bëhej gjëma… siç kishte bërë gjithë jetën… Por në fakt vetëm i tha: Më thuaj dhe një herë… ke dëgjuar gjë ti të flitet që më bën kështu?
– Si po bëj unë, Koci?! Koci si po bëj unë. Ti shkon i sëmurë të takosh shokun Memish dhe ai të thotë të shikosh shëndetin… si po bëj unë…? Vjen këtu pi cigare, sëmuresh, vjell, pi raki… në dhomë të gjumit Koci… nuk e ke bërë kurrë… unë të them të të ndihmoj të lahesh se je i pamundur… ti më thua ik sikur ta kam me të keq… Ti nuk je kështu Koci. Ti nuk je kështu. Diçka ka ndodhur me ty dhe unë… nuk e di, nuk e di, nuk e di, unë nuk e di… pres të ma thuash. – Koci e dëgjoi jo pa vëmendje. Ajo kurrë nuk kishte thënë më shumë se dy herë nuk e di, si thonë gratë, edhe asnjëherë nuk e kishte mbajtur fjalinë me : nuk e di unë. Unë, tha me vete Koci, rreptë. Nuk e di unë dhe ktheu gotën e rakisë me fund.
– Pa hë! Më thuaj çfarë nuk di ti? – i tha me një ton monoton të shoqes ndërsa e ndoqi me bisht të syrit kur shtroi në fytyrë kremin kinez.
– Ku do ta gjejmë tani që ikën kinezët tha ajo sikur fole me vete kur futi kutinë e kremit në sirtarin e parë të komosë së vjetër. Ai e vështroi pa fjalë kur ajo mbylli sirtarin e madh që punonte aq mirë, aq pa zhurmë, edhe ishte aq i rëndë, i gjithi në dru. Punuar nga dorë mjeshtri. Lëmuar me një dorë zonje derisa e mori ai herët, në magazen ku çoheshin gjërat që u kishin sekuestruar të pasurve. Ai e ndjeu dorën e saj kur lëmoi pamendje dorzat e llustrura të bronxit që i lante me sodë buke për çdo të djelë. Gjithmonë e kënaqte kjo gjë. Përnatë. I dukej se kishte arritur një gjë në jetë në fund të fundit. E kishte bërë gruan zonjë të madhe, qoftë edhe për kaq. Edhe Koci e kishte blerë komonë e madhe kur ishte beqar. Sa për një kile kripë e kishte blerë. Të mbante në një vend armën dhe ato rrobat ushtarake që kishte, se të tjera nuk kishte asgjë në dhomën me shtratin tek të kazermave të ialianëve ku kishte rrojtur derisa kishte marrë shtëpinë e parë me një dhomë e kuzhinë. Pastaj qe fejuar e i kishte drejtuar të gjitha. Tre dhoma e kuzhinë kishin në shtëpinë e tretë dhe komoja i kishte ndjekur si unaza e martesës, si guri i themelit. Kjo komo e kishte martuar kur qenë njohur. Atij i kujtohej shpesh e shpesh. Ajo ia kishte marrë për plaçkë lufte në fillim. I qe dukur burrë për shtëpi. Burrë nga ata që ç’i sheh syri e fusin në shtëpi. Dhe ai ashtu i doli. Burrë, për kaq dhe për të tjera.
– Pse nuk bëjnë më si këto, Koci? – i tha ajo kur u shtri dhe ngjeshi trupin pas tij. Edhe ai e kuptoi që donte t’i ikte muhabetit, të harronte atë që ndodhi. Gratë, tha me vete, por tani që tensioni iu normalizua nga hapat, edhe mendimet i vuri në rresht pa shumë urdhër. Nuk u rrek të nxirrte fillin. I ra me sëpatë nyjes.
– Si nuk bëjnë çfarë? – e ngriti krahun ai.
– Mobilje si këto, Koci. Nuk bëjnë më si këto. Ja edhe vajza e do një, edhe djali. Po djali ja ka tonën, po ama vajza e do një për pajë… si thua ti Koci! E gjen dot një?
– Atë që kemi e kam blerë në magazen e sekuestrimeve… – i tha ai edhe e ndali vrullin ta dëgjonte deri në fund. Ajo heshti. – Ata që e kishin kanë vdekur në kënetë që ta dish. Edhe po ta kishin marrë, për dru zjarri kishte për të shkuar. Kjo komo është gjithë sa mora unë nga lufta. Edhe e kam blerë. Tani që re rehat, po dal të pij një cigare. Nuk dijnë këta që kemi sot të bëjnë si këto se ne jemi proletarë. E proletari nuk është borgjez. Një copë dru është, sikur çfarë…
– Po pra, këtë po them… Të blinim një tjetër, nuk po them pa lekë, more jo… Kemi vend sa të duash. – i tha e shoqja.
– U mërzite ti? – i tha ai kur ajo po rregullonte veten në mënyrë shumë mekanike për të rënë në gjumë.
– Pse të mërzitem unë, Koci? Ti ke pirë, e bëjnë të gjithë burrat ja kaq është apo jo?!
– Unë nuk kam pirë. Po pi tani… – i tha ai rëndë dhe ndezi një cigare aty në shtrat.
– Do ta pish këtu? – i tha ajo dhe ndezi dritën te koka.
– Jo, jo, – i tha ai të fitonte kohë. – Po dal ta pi në ballkon.
– E zeza, je sëmurë Koci… Më mirë pije këtu.
– Jo, jo. Po e pi në dritare, se mos djek jorganin e digjemi … – i ra shkurt ai edhe e ndjeu që viganin nuk e kishte më mbi gjymtyrë. Doli në dritare. E hapi, nxorri kokën jashtë e mori erë të ftohtë si perdet që u shkulën vendit, iu hapën mushkëritë. – Po dal në ballkon më mirë. Fli ti se më kaloi. Paskam dashur raki. Grip do jetë! – Ai doli për në ballkon, ajo e ndoqi me sy ngritur përgjysmë nga shtrati derisa iu zhduk nga sytë në korridor. Koci i shkoi cigares në gjysmë ashtu siç qe e maste veten çdo herë e mbanin këmbët, i shtrëngonte duart në parmak. Fërkoi mustaqet krejt pamendje edhe me dorën e djathtë, derisa dera kërciti dyfish nga era dhe fjala.
– Ku ke dalë pa pallto sa je larë more? – i tha e shoqja me pallton në dorë dhe kokoren ruse me push, me llapat lëshuar poshtë. Ia hodhi krahëve, ia ngjeshi kokoren. Ia uli llapat mbi faqe. Në njëfarë mënyre, përveç përkujdesit të saj, kjo i pëlqeu Kocit nga e ngrohta që mori, fishkëllima e erës që iu pre në veshë, gjokset e saj të ngritur nga i ftohti e shponin në brinjë.
– Hë më thuaj, – i tha me dashurinë e beftë që iu kthye se kishte në mend dorëzat e komosë.

You may also like...